Και πάλι παιδί...

Έβλεπα χθες το πρωί δυο πιτσιρίκια να παίζουν και να γελάνε μέχρι τη στιγμή που άρχισαν να τσακώνονται για ένα αυτοκινητάκι. Ξεκίνησε ένας …επικός καυγάς με κλοτσιές, μπουνιές, γδαρσίματα που κατέληξαν σε κλάματα και ένα ματωμένο γόνατο! Τη στιγμή που ο «τραυματίας» ήταν έτοιμος να φύγει, το παιδί με το αυτοκινητάκι του λέει : «Άντε, πάρ’ το. Για λίγο όμως! Μετά θα μου το δώσεις!». Γυρνάει, λοιπόν, ο «τραυματίας» όλο χαρά, ξεχνώντας τις γρατσουνιές στο γόνατο και συνεχίζουν να παίζουν όπως πριν. Το αυτοκινητάκι σε ελάχιστο χρόνο μετά βρέθηκε ..παρατημένο για χάρη της μπάλας!

Αυτό το σκηνικό μου έφερε στο μυαλό τις στιγμές που κι εγώ όταν ήμουν παιδί βρισκόμουν με τους φίλους μου στην κοντινή αλάνα και κάναμε κάθε λογής παιχνίδι με μικρά ..απαραίτητα διαλείμματα τσακωμών! Ποιος θα τα «φυλάει» στο κρυφτό; Ποιοι θα είναι οι κλέφτες και ποιοι οι αστυνόμοι; Πώς θα χωρίσουμε τις ομάδες για να παίξουμε μπάλα; Και άλλα τόσα ζητήματα που όταν τα διευθετούσαμε συνεχίζαμε ακάθεκτοι το παιχνίδι μέχρι που έπιανε να νυχτώσει!

Πόσα θέματα δε θα καταφέρναμε να λύσουμε αν τα αντιμετωπίζαμε όπως όταν ήμασταν παιδιά; Τέλειωσε η παρεξήγηση, τα αφήνουμε όλα πίσω και ξεκινάμε από την αρχή. Μεγαλώσαμε και ξεχάσαμε να χαμογελάμε όσο χαμογελούσαμε τότε, τα βλέπουμε όλα μέσα από ένα πρίσμα σοβαρότητας (ή και σοβαροφάνειας ενίοτε) χωρίς να βάζουμε στη ζωή μας την ανεμελιά που κάνει τα πάντα να μοιάζουν πιο εύκολα. Ας αφήσουμε το παιδί, που τόσο επιμελώς κρύψαμε μέσα μας, να βγει ξανά στην επιφάνεια για να μας δώσει την ευκαιρία να κλείσουμε το μάτι στη ζωή ανέμελα και γελαστά!