Ήρθε η στιγμή να πέσουν οι τίτλοι τέλους στη σχέση σας. Κάπου εδώ προκύπτει το ερώτημα: «Μετά το χωρισμό τι..?»

Δε θέλω να ‘μαστε ούτε φίλοι, ούτε εχθροί… ερμηνεύει με πάθος ο Ν. Παπάζογλου προσφέροντας ένα τραγούδι-ύμνο στα χείλη των απανταχού χωρισμένων. Είναι, όμως, τελεσίδικος ένας χωρισμός; Ρίχνουν όλοι μαύρη πέτρα και ξεχνάνε όλα όσα έζησαν με κάποιον; Επιχειρούν να ανταποδώσουν τον πόνο σε αυτόν που τους πλήγωσε; Λειτουργούν πολιτισμένα και επιλέγουν να μείνουν φίλοι σκεπτόμενοι τις όποιες ωραίες στιγμές πέρασαν μαζί;

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, μήπως και βγάλουμε καμιά άκρη. Η πιο συνηθισμένη περίπτωση είναι η κατηγορία εκείνων που ακούν για τον/την πρώην και βγάζουν φλύκταινες! Κατανοητό να αισθάνεσαι πληγωμένος από έναν άνθρωπο στον οποίο είχες στηρίξει ελπίδες για το μέλλον και λογικό να πικραίνεσαι και να αισθάνεσαι προδομένος. Δεν είναι λύση, ωστόσο να κακολογείς όπου σταθείς κι όπου βρεθείς το τέως έτερον ήμισυ, για 2 βασικούς λόγους: α) μειώνοντας την αξία του πρώην σου μειώνεις τον εαυτό σου, γιατί ήταν επιλογή σου να είστε μαζί, και β) δεν καταφέρνεις να αφήσεις πίσω το παρελθόν και να πας παρακάτω σε κάτι νέο και καλύτερο.

Η δεύτερη κατηγορία είναι ίσως εκείνη με τους λιγότερους ..οπαδούς, μιας και είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις όσων επιλέγουν να διατηρήσουν φιλικές σχέσεις με τους πρώην. Κατά βάση, οι σχέσεις που επιλέγουν την πολιτισμένη προσέγγιση μετά το χωρισμό ήταν είτε επιδερμικές (ξέρετε.. πέρασε αλλά δεν ακούμπησε), είτε οι σπάνιες εκείνες περιπτώσεις όπου ο χωρισμός ήταν μια αρκετά συνειδητοποιημένη επιλογή του ζευγαριού να βάλουν τέλος σε μια σχέση στην οποία πέρασαν καλά, μα δεν έχει κάτι πια να τους προσφέρει.

Στην τρίτη κατηγορία (και πιο υγιή προσέγγιση για έναν χωρισμό, κατά τη γνώμη της γράφουσας) ανήκουν όλοι εκείνοι που μετά από το τέλος μιας σχέσης προχωρούν παρακάτω στη ζωή τους χωρίς να αναλώνονται με το παρελθόν. Αφ’ ενός δεν καταδικάζεις τα θετικά στοιχεία και τις καλές αναμνήσεις της σχέσης που έληξε, με αποτέλεσμα να μην δαιμονοποιείς τον/την άκαρδο/άκαρδη που σου έφαγε τα καλύτερα χρόνια/μήνες/μέρες της ζωής σου και δεν θέτεις ως στόχο ζωής την εκδίκηση. Γι’ αυτό σταματήστε τα βουντού στους πρώην, επιβαρύνετε άδικα το κάρμα σας!! Αφ’ ετέρου, επιλέγοντας να κρατήσετε στη ζωή σας ως φίλο τον/την πρώην μάλλον έχουν μείνει ανοιχτοί λογαριασμοί συναισθηματικά από αυτή τη σχέση (τουλάχιστον για τον έναν από τους δύο).

Στην τελευταία περίπτωση, βέβαια, δεν διαγράφεις τελείως τον/την πρώην σου στην περίπτωση που τυχαίνει να τον/την συναντάς σε κοινό φιλικό ή εργασιακό χώρο και φροντίζεις να είσαι ευγενής όσο και τυπικός γιατί είπαμε… ούτε φίλοι, ούτε εχθροί! Προχωράμε τη ζωή μας παρακάτω και γυρίζουμε σελίδα, μιας και το επόμενο κεφάλαιο θα είναι σίγουρα πιο συναρπαστικό!